8 marca 1940 roku

8 marca 1940 roku na terenie III Rzeszy wprowadzono nakaz noszenia przez wszystkich polskich robotników przymusowych specjalnego oznakowania w formie fioletowo-żółtej naszywki z literą „P”, nazywanej potocznie „petką”. Naszywka noszona na ubraniu po prawej stronie musiała być zawsze widoczna. Wprowadzono również szereg innych przepisów, o których mowa między innymi na jednym z poniższych zdjęć. Celem przeciwstawiania się tej swoistej segregacji, dochodziło do częstego zakrywania lub wręcz usuwania oznakowania poza miejscem pracy przymusowej, niemniej jednak rodziło to poważne konsekwencje w przypadku wielokrotnego przyłapania. Ponadto, starano się pracować niewydajnie i ze szkodą dla niemieckiej gospodarki. Dochodziło również do częstych ucieczek z miejsc pracy „niewolniczej”. Najcięższe wykroczenia surowo karano, nawet poprzez umieszczenie w obozach pracy czy karę śmierci. W okresie II wojny światowej przeszło 2,5 miliona Polaków pracowało przymusowo w niemieckich zakładach przemysłowych czy też gospodarstwach rolnych. Należy również wspomnieć, iż osoby żydowskiego pochodzenia musiały nosić żółtą Gwiazdę Dawida ze słowem „Jude”, czyli Żyd (tłumaczone w krajach okupowanych), natomiast przesiedleńcy z terenów Związku Radzieckiego niebiesko-białą naszywkę ze słowem „Ost”, czyli wschód. Pozyskiwanie przez Niemców robotników przymusowych, przede wszystkim poprzez rozsyłanie wezwań, prowadzenie łapanek w miejscach publicznych oraz zatrudnianie jeńców wojennych, miało na celu zmniejszanie deficytów siły roboczej, powstałych wskutek prowadzonych działań na frontach II wojny światowej, oraz wyniszczanie ludności podbitych terytoriów.